Rozdział 9

Nie wiedziałem co mam robić. Ruszyłem w stronę garażu. Wsiadłem do czarnego BMW i odjechałem z piskiem. Do kogo mam pojechać? Niall! On zawsze mnie śmieszy ale w odpowiednich momentach mądrze gada i umie pocieszyć. 

Skręciłem na ulice gdzie mieszka Niall. Zatrzymałem się pod domem z numerem 8. Po chwili drzwi się otworzyły, a w nich zobaczyłem panią Horan.

-Dzień dobry. Jest Niall?

-Tak, jest na górze- powiedziała otwierając szerzej drzwi.

-Dziękuję- przeszedłem przez próg i powędrowałem do pokoju blondaska. Dom Horanów był bardzo nowoczesny. Rodzice Nialla to lekarze i zarabiają dużo kasy.

-Cześć- mruknąłem wchodząc do jego pokoju.

-Hej- jak zwykle uśmiechnięty. Usiadłem na łóżku z głośnym westchnięciem.

-Co jest stary?

-Greg...- ponownie westchnąłem.

-Znowu ten skurwiel?

-Jak widać.

-Ej bo mnie boli noga...

-Co to ma do rzeczy?- spytałem zdezorientowany.

-Nic ale mam pytanie...

Zrobiłem wyczekująca minę.

Przyniesiesz mi BUDYŃ?- wyszczerzył zęby.

-Co kurwa?- On jest ciągle głodny!

-BUDYŃ! Wiesz co to?

-Nie, nie wiem.

-No weź, proszę- zrobił minę szczeniaka.

-Co ja służąca?

-Nie ale nogi masz niezłe- uśmiechnął się łobuziersko.

-Pfff...- Przy nim można zapomnieć o wszystkim.

-No ploseee..- ponownie zrobił minę pieska.

-Ech... Magiczne słowo?

-O Zaynie zasiądź swojego jednorożca i zapierdalaj po budyń- wskazał ręką na drzwi.

-Nieraz wydaję mi się, że jesteś z cyrku- powiedziałem śmiejąc się.

-Jak byłem mały chodziłem do cyrku- wzruszył ramionami.

-A ja myślałem, że mieszkałeś- powiedziałem wychodząc z pokoju.

 Zszedłem na dół i skierowałem się ku kuchni. Przy stole siedział ojciec Nialla.

-Dobry.

-O cześć Zayn- stół zawalony był stosami papierów. Nialler mówił, że jego starzy żyją tylko pracą i często nie mają dla niego czasu.

-O co Niall cię poprosił?- zapytał ściągając okulary.

-O budyń- powiedziałem powstrzymując śmiech.

-Budyń powiadasz- założył okulary i wrócił do swojej pracy.

Otworzyłem lodówkę i wyciągnąłem budyń czekoladowy.